Γεωμετρία

Ο ήλιος έχει τσαλακώσει το πεζοδρόμιο
Το γράφει σε ρίγες
Σχηματίζοντας τη σημαία
Ενός απερίγραπτου κράτους
Δύσμορφα σώματα
Καπνίζουν ακόμη
Σε μια γραμμή
Ο ορίζοντας χύθηκε βιαστικά
Σαν απορρυπαντικό
Και τον κατάπιε η θάλασσα

Εγώ και το δέντρο απέναντι
Κοιταζόμαστε αμήχανα

Οι θεατές αχόρταγα
Ρουφούν τα τελευταία αστέρια
Μεταμφιέζουν τα χρόνια τους σε σκιές
Το δέντρο έχει γεράσει πολύ
Και ζει απ’ τη φαντασία του

Αγκαλιάζω το στρογγυλό σώμα του
Σαν τελευταίο θηλυκό ναυαγό
Ο κορμός του με ζεσταίνει
Τα κλαδιά του
Μπαίνουν στα μάτια μου
Έχουν κάτι από εσένα
Καθώς ματώνουν

Κλαίω κόκκινα ανθρώπινα είδη

Δεν υπάρχει κανείς
Για να καταγράψει αυτήν τη σκηνή
Ή έστω να πυροβολήσει
Αφού όλα γίνονται αφορμή
Για να επινοήσει κανείς
Τον άγνωστο εαυτό του
Από μια κρυμμένη γωνία της πραγματικότητας
Που αποσύρθηκε από τους επικεφαλής

Ως αδιάσειστη ύλη